Mirada desde el interior

 
Vista desde el interior de escaparate de Panadería A Troia en Santiago de Compostela
 
 
Como todos los años y ya van unos cuantos, a partir de finales del mes de Agosto, vuelven a retornar todas aquellas personas que a lo largo de  meses me han hecho compañía y me ha ayudado a ser en mi negocio lo que soy, me refiero a mis clientes,  sin los cuales yo no seria nada. A través de esta imagen quiero mandarles mi reconocimiento. El escaparte tiene una doble función, por mi parte doy a conocer mis productos y al mismo tiempo veo pasar a todas aquellos niños que con el tiempo se van convirtiendo en adultos, vas viendo su transformación, su crecimiento, sus sentimientos, como pasan del colegio a la Universidad y como algunos durante el tiempo que llevo terminaron sus estudios y ejercen, son ciclos de vida. Por otra parte ves como los adultos se quedan sorprendidos al ver que hay tantas clases de pan, como leen los enunciados, en una época en que incluso se economiza en lectura para mi es una satisfación oir (pan de esto, pan de lo otro, pan de mas allá), parece que el escaparate tiene vida propia, y eso como profesional es una satisfacción, por eso vuelvo a desearles a todos, una feliz bienvenida a un nuevo empezar.  

Comentarios

  1. Tiene una vida eterna, es como si todo lo que hubiera en él te dijese: COMEME!

    Andrea

    ResponderEliminar
  2. IMposible pasar por delante y no pararse.

    ResponderEliminar
  3. O pan, calquera dos seus tipos, ten un algo especial, un non-sei-qué, que fai que o comamos con tódolos sentidos, ás veces con todos xuntos, ás veces por separado.

    Coa vista disfrutamos das súas formas, tantas como imaxinar podamos, das súas cores, do branco puro o negro, pasando polo gris ou o dourado, dos debuxos que forman na súa tona os restos de fariña, dos releves de cortes e cornechos. Cando o partimos os nosos ollos poden velos ollos do pan, a súa miga, o miolo, e perderse neles.

    Co nariz, podemos disfrutar do seu arrecendo, tan inconfundible os que seres humanos démoslle un nome: olor ou arrecendo a pan. Se a vista fai que nos paremos, o arrecendo a pan recén feito, fai que entremos, polo placer simple e natural de disfrutar del coma quen disfruta co olor dunha rosa ou das plantas dun xardín. O arrecendo do pan é evocador e ten o aquel de nos transportar a recordos, lugares ou momentos.

    O pan tamén se come coas orellas, si, aínda que poda parecer ben raro, pero quen non ten disfrutado do son do pan ben cocido ó partilo, o comelo... a textura, aínda que compañeira do gusto, ten tamén moito que ver co son que a acompaña, cos cruxidos.

    Coas mans sentímo-lo pan ó facelo, coas mans na masa, ó sacalo do forno, quentiño, fumegante e arrecendente. Coas máns sentimos o tacto da fariña que fai de neve nas montañas do pan, e que coma a neve é suave e pura e non é mancha. Coas mans partímo-lo pan e sentimos como cruxe a tona, a codia, a pel que o forno endureceu para garda-lo tesouro do interior, a miga, o miolo, suave e esponxoso, brandiño ou máis duro.

    Coa boca comémolo, e nela apreciamos sabor e textura, e tódo canto dito levamos a un tempo, nunha mistura que fai que o pan saiba a pan :)





    ResponderEliminar
  4. Gracias a todos los que opinais, me ayudais con vuestros comentarios a que me espuercey procure hacerlo mejos. Bicos

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Pan de los Siete Cielos

En los años 60, por un día

Dicen que amasar es terapéutico